چقدر زمان عجیب می گذرد...انگار برای من ناز میکند
چقدر زمان بی درنگ . بی تامل می گذرد...انگار هیچوقت منتظر هیچ چیز و هیچ کس نبوده است .
روزهای خوبی نیستند این روزها.دردی ندارم که از آن بنالم...تنها دردم انتظار است که روزها مرا میکشد.
آرام زمزمه میکنم همه چیز درست می شود.همانگونه که می خواهم. همانگونه که می خواهیم.
هیچ شوقی در وجودم نیست تا مرا به سوی زندگی پیش ببرد...هیچ حالی برایم نمانده است تا قدم هایم را بروی مسیر
زندگی ام بردارم...
تنها سکوت به فریادم می رسد. و مرا ساعتها با خود می برد ...
و من دور می شوم .خیلی دور...
همین.
زندگی سایه ایست لغزان .
بازیگری بینوا که بر صحنه می خرامد.و مهلت خود را با دلهره می گذراند.
و دیگر خبری از او نمی شود.
زندگی داستانی است پرشور و غوغا...اما بی معنا
که ابلهی روایت کرده است.(مکبث)
دلتنگی های آدمی را باد ترانه می خواند
رویاهایش را آسمان پر ستاره نا دیده می گیرد
و هر دانه برفی به اشکی نریخته می ماند
سکوت سرشار از سخنان نا گفته است.
از حرکات نا کرده
اعتراف به عشق های نهان و شگفتی های بر زبان نیامده.
در این سکوت حقیقت ما نهفته است.
حقیقت تو و من ...
همین.
کجایی آوای خوش زندگی ام...کجایی تک درخت همیشه سبز بهارم...
کجایی نسیم روح بخش قلبم...کجایی تنها بهانه نفس کشیدنم...
کجایی؟؟
گاه قلبم آرامتر از همیشه می زند
انگار می خواهد مرا به درون خودم فرو ببرد؛
بغض میکنم. نداشته هایم بیشتر از همیشه چشم نوازی می کند.
احساس می کنم عمق تنهایی ام ابدی است.
تقصیر دنیای اطرافم است مرا به رویاها می برند...
همین
تو پیشه منی.اما دلتنگی هایم تمام نمی شود.
نزدیکه منی.اما دلواپسی هایم تمامی ندارد.
از این ساده تر نمی توانم بگویم:نزدیک بیا . بنشین و دستم را در دستانت محکم بگیر.....
نگاه کن چشمانم به لبهایت خیره مانده است.
یه چیزی بگو ؛یه حرفی بزن.
مثلا بگو:دوستت دارم.
همین.
مزرعه کوچک باغ پدربزرگ خراب شد.
حالا مترسک هر روز با خودش می گوید:باید هرچه سریعتر از اینجا بروم...
همین.
بی رمق تر از همیشه سرم را بر بالشم می نهم.
چشمهایم حتی توان پلک زدن را ندارند.
گوشهایم را کر می کنم تا راحتتر مرور کنم حرفهای تلخ مهربانم را.
نمی دانم کی؟
نمی فهمم چطور!
ناز بالشم خیس می شود از تمام غصه هایم.
چشمهایم ابری می شوند برای یک شب و دلم می بارد برای همیشه.
همین
گوش می کنم.به آرام و آهسته باریدن قطره ها گوش می کنم.
دیوار قلبم آنقدر نازک شده است که با صدای باران.چشمهای من هم می بارند.
کاش هرگاه که دلم می گیرد باران برای دلم ببارد...
انگار خواب چشمهایم را کسی دزدیده است که اینقدر هشیار به روزگار خیره مانده ام.
و شاید کسی به شیشه دلم سنگ زده است!!!
گوش میکنم لای لای...این لالایی باران برای دل ترک خورده من است.
همین
همیشه عادت دارم ناراحت که می شوم .چشمهایم را فورا می بندم.
پشت پلکهایم را نقاشی می کنم.
پشت پلکهایم لبخند می کشم.تا هر گاه که از ناراحتی چشمهایم را بستم.
دیگران فکر کنند که می خندم.
به رنگ چشمهایت خیره می شوم؛ساعتها....
انگار گم می شوم درونت.
هر روز کار من همین است
.
.
.
حالا نمی دانم تو را پیدا کنم یا دنبال خودم بگردم.
همین.
خدای مهربانی ها سحر زیباترین عبادت را نصیبم میکنی.
و من تنهاترینت می شوم.
نسیم صبحگاهت دست نوازش به رویم می کشد.تا اشکهای شرم مرا کسی نبیند.
و من با دعای عهد.عهد می بندم به بندگی ات...
همین.
لحن رود زیباتر از آن بود که فکرش را میکردم.
و من از کنار درختان آسمان را می دیدم که به رقص باد و برگها لبخند می زد.
و مرا به هماغوشی با طبیعت دعوت می کرد.
من این دنیا را دوست دارم...
همین.
میان نطفه و این حلال لزج بی کران . کمتر از یک نفس فاصله بود.
و من این شکاف بیرنگ را به اشتباه دریدم...
همین.
آرام باشید ای ابرهای رنگ پریده.
آرام باشید ای موجهای خشمگین.
ای کوه های سر به فلک کشیده.
ای قدرت بی انتهای ذهن.آرام باشید...این تقدیر است
من جور کشه زمانه هستم...
همین.
پناه می برم به سکوت از شر این زبان.که آرزوی دیرینه ام این است که ایکاش هرگز لب به سخن
نمی گشودم.
پناه می برم به سکوت از شر این جهان .که آرزوی دیرینه ام این شده است که ایکاش هرگز پای به
این بیقوله نمی گذاشتم.
آری به سکوت پناه میبرم که هرگاه حرفی برای گفتن ندارم به یاری ام می شتابد .
همین.
میدونم.میدونم که دارم عقب میافتم...اما نگران نیستم چون خیلی زود بر میگردم.
همین روزا با دست پر...
شادباشید.
آرزو میکنم چشمهایم برای همیشه کور باد.
لبهایم برای همیشه بی کلام بماند.
و دستهایم برای همیشه خالی و سرد.
اگر این منم...چرا که من این ننگ را نخواسته ام.
.
.
.
حالا از رنگ صورتم می ترسم.وقتی به آینه خیره می شوم.
وقتی خبر این بی هویتی را می شنوم.
راه ها به رویم بسته می مانند.و دیگر مغزم فرمان نمی دهد که بروم یا بمانم.
این روزها با خود می اندیشم ،اگر رفتنی در کار باشد!
بعدها شرم اینکه:چرا؟ بر پیشانی ام می ماند
و اگر بمانم ،چه سود از این ماندن!
.
.
.
حالا هستم.اما بودنم چنان که نا بودن،همچو خورشیدی که ننماید...
همین!
آنگاه سکوت بود و سکوت که با لحظه ها خوش رقصی می کرد.
و من می دیدم که ریشه های بهار زندگی ام داشت می خشکید.
و می دیدم که تندباد زمان چگونه معجزه می کرد.وقتی که همه فکر می کردند که بایستی سالها
در عزای مرگ ثانیه ها به سوگ بنشینند.
حالا همه میخندند.
درختها خشکیده اند و برگ گلهای رز یخ زده است.و سوز باد دلتنگی ؛شقیقه هایم را می سوزاند.
چند روزی می شود که چشمهایم را گم کرده ام.و هر چه به این سو و آن سو می زنم تا پیدایشان
کنم بی فایده است.
شاید همه دارند به من می خندند؛به من که چشمهایم سر جایشان نیست.
گاهی روشنایی زود به پایان می رسد؛و رنگ طلایی و نیمه گرمش را نمی توانم لمس کنم.
گمان می کنم این نشانه ایست تا زودتر به خانه برگردم.
فکر می کنم یکی از همین روزهایی که روشنایی برای رفتن عجله داشت؛ بود که چشمهایم
ناپدید شد.
همه می خندند .همه خیلی می خندند.
بعضی ها هم می گویند بعد خنده گریه دارد...گاهی خرافات نقش حاکم را بازی می کنند.
و من با سکوت به این زندگی خرافی می خندنم...
همین!
یک کاری رو حتمآ این روزها باید انجام بدم...
باید سنگامو با خودم وا بکنم.دارم قاطی می کنم...
سخته .خیلی هم سخته.
اتش بگیرید ببینید چه می شود .احساس سوختن به تماشا نمی شود...
همین!
با من حرف بزن.
من که همیشه با تو ام .
من که همیشه در فکر تو ام.
گاهی اندکی با من باش .من که در غبار ذهنت به خاطره ها پیوستم.
همین
شهر من گاهی دچار معلولیت ذهنی می شود.
و این باعث ایجاد خلل در همه چیز می شود.
مردمش هم دچار فلج ذهنی می شوند.
همه دهانشان همیشه باز است.و چشمهایشان دریده و گشاد.
تحمل نوآوری برایشان سخت است. و به فکر کردن به چیزهای نو و جدید آلژی دارند.
و مغزشان کهیر می زند.
از ابتکار و هیجان بیزارند و هراسان؛وعاشق رکود و خواب ابدی اند.
گاهی آستانه ی صبرشان را بالا می برند و در برابر چیزهای جدید مثل یک لاین برای اتوبوس
خودشان را کنترل می کنند.
اما از آنجایی که این آستانه هم اندازه ای دارد.کمتر از یک هفته نمی گذرد که...
این انسانهای خونگرم و راحت همه جای خیابان را سرای خود می دانند.
آنها مهربانند و حرف گوش کن .
هر چقدر هم که چکش روزگار محکم بر سرشان بکوبد ؛بر این باورند که جز این سهمی ندارند.
حالا مدتهاست که چکش می کوبد و دست از کار بر نداشته .
و اینها هنوز می خندند و قلبهای مهربانشان می تپد.
همین.
حالا که تبر ها به زمانه التماس می کنند.
حالا که جلادها به پای پادشاهان افتاده اند.
حالا که گرگ ها در غار ها ریاضت می کشند و بر طبیعت خود غلبه می کنند.
چرا از بخشیدن:
یک لبخند.
یک لحظه مهربانی.
و یک عمر عشق و محبت دریغ کنم؟؟
همین.
شهر من گمشده است.
در میان خودش.انبوهی از معادلات بدون جواب...پر از پوچی و هیچی.
گاهی این شهر مهم جلوه میکند و کمی دیده می شود...
اغلب کسی نمیداند چرا مهم می شود.اما ژست آدمهایی را میگیرند که انگار می دانند.
و کمی هم در این باره با دیگران حرف میزنند .که آخر حرفشان به اجاره خانه و پول
آب و برق و تلفن ختم می شود.
اما اینجا مهم نیست.انگار جز یک فیلم کمدی بیشتر نمیتواند باشد...
تمام حوادثش.تمام اتفاقهایش خنده دار است.
از عروسی هایشان گرفته تا مجالس ختمشان که عین یک خیمه شب بازی می ماند.
شهر من مثل یک اتاق شلوغ و بهم ریخته است .
مثل یک کمد؛ مثل کیف یک انسان شلخته .
اینجا اغلب هیچ چیز سر جایش نیست .و هیچکس هم کار خودش را انجام نمی دهد.
شاید خیلی خسته شده اند از این همه کارهای یکنواخت و تکراری روز و شب.
آنگاه اندکی با خود می اندیشند .البته فقط اندکی نه بیشتر ...
و بعد کنجکاویشان گل میکند که دیگران در چه حالی هستند؟؟
و کمی برای دانستن این مهم بیشتر وقت می گذارند.
اما دیگر فراموش می کنندکه بر سر جا و کار خودشان برگردند.
و برای همیشه نقش یک انسان کنجکاو را بازی می کنند.
آنگاه کم کم به موجودی به نام فضول تبدیل می شوند.
اما هیچکدامشان خبر ندارندکه فضول اند.
همه فکر می کنند که فقط کمی کنجکاوند.
همین.
شهر ما ...شهر ما مثل یک حادثه ی خنده دار است.
و کمی تلخ.
هیچکس نمیداند چطور این حادثه رخ داد!
انارها میخندند.اما چرا خون می گریند من نمی دانم؟
و همیشه رقاصه ی مذهب خوب می رقصد.
دیروز گمان میکردم که دیگر حرفی برای گفتن ندارم .اما حالا میگویم :
همه چیز مزخرف است.(کلمه ی مزخرف را فراموش کرده بودم).
من میگویم کذب است .
یک پنجره برای دیدن.برای گفتن کم است.
من برای حرفهایم تمام پنجره ها را میخواهم.
من برای تمام این پنجره ها یک حرف تازه دارم.
من فریاد خواهم زد...
و چقدر نقاشی معراج مرا با خودم گلاویز میکند.
وقتی این ذره های طلایی را می بینم دوست دارم لبخند بزنم.
حالا باز هم من گمشده ام.در میان انبوهی از اعتقادها.
در میان دریایی از علایق شخصی.
و من بدنبال کمال می گردم...
همین.
حالا نمیدانم یوسف دروغ می گفت .یا زلیخا در عشقش اغراق میکرد.
ماهی ها ...ماهی ها گاهی حرف می زنند.اگر برای ماهی یک دریا کم است؛
پس من چه بگویم؟
چرا من خطوط میخی را دوست دارم؟آخر آنها مثل پیکره اند که تبدیل به میخ شده اند.
درست زمانیکه تاریخ داشت تکرار می شد.ومن باز ساختار زمان را شکستم...
و در اوج نبرد بود که زنان عشایر برایم می رقصیدند...
آنگاه درختها در آسمانها ریشه دوانیدند و آسمان درخت زایید...
حالا چه فرقی میکند که چه کسی سجده کند. من یا تو؟
تو بگو سپاسگذارم .تعظیمش با من .
ماهی ها .ماهی های واژگون.ماهی های آویزان
ماهی ها.ماهی هایی که خون می خورند.
و رنگها تازه فهمیده اند که رنگ هستند.و جایشان را با هم عوض می کنند.
تا معنایشان تغییر کند.آنوقت سطوح شروع به شکستن میکنند و من ریزش آسمان را حس میکنم.
من دیدم . دیدم که آسمان داشت می ریخت. تا شاید به ما نزدیکتر شود. و ما کارمان راحتتر.
سر آخر من آرامش را فقط از او می طلبم و تکرار میکنم .تکرار میکنم.من همه چیز را تکرار میکنم.
تمام حرف ها را...
اما دیگر دیر شده بود.
آخر آن لحظه من دیگر کفشی نداشتم.
من کفشهایم را کندم.
همین.
کاش من هم...
اول از خودم شروع میکنم که مبادا انتقاد شود و به بعضی ها بر بخورد و بگویند:
اینجا به آدمیت اشاره شده و توهین است و توبیخش کنید.
اما ای کاش من هم و ما هم مثل اسکیس یک نقاشی بودیم.
همان اول اولش. ساده و بی آلایش. درست مثل آن زمانی که نقاشی هیچ ارزشی ندارد.
جز برای خود نقاش.
کاش ما هم فقط برای نقاشمان مهم بودیم...
حالا سقف خانه ی من همه کاشی هایش فیروزه ای است.
دیگر انگار نه انگار که خانه ام سقف دارد...همه جا همیشه آسمان است و آسمان است و
آسمان...
همین.
گاهی اگر زندگی مجالت داد...
گاهی اگر نفسها مهلت داد...
گاهی اگر زمانه دلش لرزید...
گاهی اگر قلب بتو فرمان داد...
یک لحظه بایست...به آینه بنگر و به چشمانت یک لبخند هدیه کن...
هزینه اش خیلی زیاد نیست.
همین.
نمیدانم این روزها تو کم شده ای یا من نیستم...
انگار که رنگ خوابهایم پریده تر ار همیشه بود.وقتی که کابوس جدایی داشت گلویم را فشار میداد
و من کبود می شدم تا بمیرم.
سر آخر نتیجه این بود که کبودی من همه از عشق بود و عشق بود و عشق بود.
و من رفتم تا با یک داستان همیشه تکراری تنها بمانم...
.
.
.
هنوز هم نمیدانم این روزها تو کم شده ای یا من نیستم؟
همین.
گاهی یک لحظه .تنها یک لحظه.چشمهایم را میبندم...
و یک لحظه خودم را فراموش میکنم...
انگار که از ازل نبوده ام...انگار که همیشه این نفسهای من نبوده اند...
انگار که من از اول تو بوده ام ...
و آنگاه که فقط یک لحظه مژه های من بر هم نهاده میشوند .من آرزو میکنم
که ای کاش حالا.از همین حالا تا ابد دیگر نباشم...
همین.
بیرون از گوشهای من .پشت پنجره ی ذهنم.
انگار همه چیز خیس است...
انگار باران باریده..
و شب که به زندگی فکر میکردم یادم امد که صبح من گریه کرده بودم...
من در خواب گریه کرده بودم.
من همیشه دوست داشتم که در لیوان شیار دار چای بنوشم.
درست بر عکس مادرم.
و زمانی که سرم درد میکند دوست دارم فقط عطر چای را بخورم...
انوقت لیوان شیار دار چای را در دستانم محکم میگیرم .
و با چشمان بسته همه ی چای را محکم بو میکشم .
تا سرم پر شود از عطر گرم چای.
همین.
مگر فرق میان انسان و جانور جقدر است؟
وقتی که نمیفهمی یک پلک زدن کافی است تا بجای حرف زدن به تو تازیانه بزنندو خوراکت
را در طویله تحویلت دهند...
عجب حواس پرتی دارم ...سوء تفاهم پیش نیاید...بلا نصبت شما...
گر چه که بی تعارف شما هم با کمی غفلت...
و حالا من اینجا هستم.با یک جایگاه به ظاهر انسان منشانه.
همیشه با خودم می گویم.اه...
کاش فقط یکم خدا حواسش را جمع میکرد.
همین.
و خداوند آرامش را بر ما حرام کرد.
چرا پلک هایم را باز کردم؟
چرا مثل یک خون آشام تشنه به جان زندگی افتادم.و تا می شد زندگی را نوشیدم...
من غافل بودم از اینکه این طعم شیرین ابدی نیست.
من غافل بودم از اینکه این شراب آن شراب صد ساله نیست.
این زهر است که می نوشم.زهر...
به خدا گفتم این بزرگترین اشتباه تو در آفرینش بود.
به خدا گفتم انگار که مست بودی و فرمان آفرینش انسان را دادی.
به خدا گفتم مگر خواب بودی و ندیدی که چه کثافتی را می آفرینی؟
به خدا گفتم...به خدا گفتم...
حالا زمان می گذرد . خیلی وقت است که زمان میگذرد.و هرگز دست از حرکت برنداشته است...
و حالا خیلی دیر شده است برای شماتت خدا...
من فقط به خدا گفتم.در امتحان آفرینش مشروط شده ای.
همین.
حالم امروز هم مثل هر روز بد است .
گلوله ی آتشی که بجای معده در سینه ام . جا خوش کرده.
و با هر سخنی که می شنوم اسید معده ام همچون نفتی که شعله ی اتش را بر می انگیزاند؛در
وجودم گسترده میشود.
و من می سوزم .می سوزم. می سوزم...
و زمانی که با تنهایی ام تنها می شوم.می فهمم که من از درد جسم نمی سوزم...
و این تمام روح من است که هر روز در آتش می سوزد...
حالا جسم من جز تلی از خاکسترهای خسته نیست...
که همیشه همراه باد های زمان در گذر است...
همین.
رنگ دلم بد جوری پریده بود .
انگار ترس ورم داشته بود .
جیر جیرک در کوچه راه میرفت و مثل دوره گرد ها آواز می خواند.
از همه جا بوی بدی می امد.
تعجب من از خودم است.که چرا تا به امروز من به این بوی مترود و متعفن عادت نکرده ام ؟
من که همیشه همینجا بودم...
خوب یادم هست که جیر جیرک آواز خداحافظی را می خواند....
همین!
دیشب به خواب می دیدم .
تصویر هر روز را...
تکرار این پوجی و تمرین این تعلیق را...
چشمان خود خواه و نگاه های ...
آه... اصلا ولش...من و چه به این خرافات !
من تنها به یک جیز می اندیشم ...
راه های فرار کجاست ؟
حالا من گم شدم....
همین!
خب من دل دارم .خب دل تنگ میشه ...دل که تنگ شد غصه میاد.
غصه که که اومد .چشم حالش بد میشه ...چشم که حالش بد شد .
آسمون دل ابری میشه ...وقتی اسمون دل ابری بشه...چشم دلم میباره .حالا تو بگو دوست
داری من گریه کنم؟
بغض سنگینی دارم..
عینک آفتابی ام تابویی است برای نا دیده گرفتن...و یا شاید اصلا دیده نشدن...
دروغ های اجباری که احساس میکنند چاره ساز است .و من احساس کیکنم چاه ....
گاهی هم تلنگری می زنم بر احساسم و می گویم: احساساتی نشو...
خالا می فهمم .آخر از دیروز مرتب پشت پلکم می پرد ...
درست مثل مردن میماند همیشه پیش از آنکه فکرش را بکنی اتفاق می افتد...
و من گاهی حسابی غافلگیر میشوم...مثل امروز...
و بخشش ؛
کلید قفل در آزادی از مرز میان عذاب وجدان و انزوای ابدی...
گاهی که خیلی سیر و بیزار از خوب بودن ها می شوم؛کلیدم را گم میکنم...
بگذار بیشتر فکر کنم...
همین!