مرگ!

شب با همه ی سنگینی ستاره هایش به رستاخیز می اندیشید .

روزگار پهناورش را بر دریا ها و موجها گسترانیده بودو خواب می دید.و همانطور که نفس های آب غمناک تر می شد . قصه وصال خشک و ترک خورده ی انسان را برایش با ناله باد زمزمه میکرد.

برکه هیچ نمی گفت و اشک از کناره ی چشمهایش به جویبار می ریخت.

زمان می گذشت و بهت در چهره دنیا زوزه می کشید.

قساد تدریجی مرگ ویرانگر تر از آن بود که قطره ها قکرش را می کردند.

دیگر زمانی باقی نمانده بود تا رویه ی اصلی انسان را نشان بدهد.

شب نگاهی به مشرق انداخت؛طنابهای طلائی سحر نشان از آخر ماجرا می داد.

چهره اش را به سوی دریا کرد و گقت :انگار در بیداری خواب میدیدم.

و باد زمزمه ی صبح بخیر دنیا را میان برگهای خواب آلود و بغض کرده ی جنگل رهانید.!

                                                                                                                همین!