ستایش میکنم گرمای دستانت را .که در لحظه هایی همه سیاه؛جرقه ای کوچک اما امیدی بزرگ برایم آفرید.
ستایش میکنم کلامت را که حتی فریاد آن.آرام بر جانم نشست.
ستایش میکنم حضور جاودانه ی روحت را .که حتی در زمان دوری .نزدیکتر از قلب همیشه لرزانم در کنارم بود.
ستایش میکنم تو را .
همین!
و مثل شبهایی که با درد میخوابم.صبح را با درد آغاز کردم.و با گریستن به حال نزار و پایان نایافتنی ام.
و ای کاش ای کاش گویان؛مراسم آغازین دوزخ را طی کردم. و یکی از ای کاش هایم ؛زمانی که
چشم گشودم.این بود که ای کاش .شامگاهان که سر بر بالین همیشه خوابیده ابدیت می
نهادم.و دیگر چشم نمیگشودم.
اما چه سود که با همان درد همیشگی .چای تلخ صبحگاهم را نیمه سر کشیدم.
و امروز بیشتر از همیشه اینجا بوی گند کینه و دروغ و نفرت می اید....
اینجا لانه ی زنبورانی است که همیشه در حال چرت زدن و خواب پریان دیدن هستند و هر روز بر
چرک طینتشان می افزایند.
هر روز . هر روز .هر روز....
همین!
در وحشت بی زوال زندگی ؛باتنی عریان وترک خورده از خشکسالی های جوانی پرسه میزنم.
کاش خورشید از هم می پاشید.و من بجای ابرهای بغض کرده می گریستم.
و اشکهایم را بر سر خودم حواله میکردم؛تا شاید رویای خنکای یک عصر پاییزی را به زور در
دل این ظهر عرق ریزان بی انتها بگنجانم.... به امید اینکه اندکی روحم ارام گیرد.
فقط چند ثانیه....
همین!
خودم را فراموش میکنم . با توچه کنم؟
با تو که ثانیه شمار ساعتهای زندگی منی.
با تو که در چای عصرانه ام حل می شوی و من تو را سر می کشم.
با توکه بجای من لحظه ها را پلک میزنی.
تویی که جای خون در رگهایم شریان داری ونقش نبض مرا در وجودم بازی میکنی.
با تو که خود منی...
خودم را فراموش میکنم.
با تو که خود منی چه کنم؟
همین!