حالا نمیدانم یوسف دروغ می گفت .یا زلیخا در عشقش اغراق میکرد.
ماهی ها ...ماهی ها گاهی حرف می زنند.اگر برای ماهی یک دریا کم است؛
پس من چه بگویم؟
چرا من خطوط میخی را دوست دارم؟آخر آنها مثل پیکره اند که تبدیل به میخ شده اند.
درست زمانیکه تاریخ داشت تکرار می شد.ومن باز ساختار زمان را شکستم...
و در اوج نبرد بود که زنان عشایر برایم می رقصیدند...
آنگاه درختها در آسمانها ریشه دوانیدند و آسمان درخت زایید...
حالا چه فرقی میکند که چه کسی سجده کند. من یا تو؟
تو بگو سپاسگذارم .تعظیمش با من .
ماهی ها .ماهی های واژگون.ماهی های آویزان
ماهی ها.ماهی هایی که خون می خورند.
و رنگها تازه فهمیده اند که رنگ هستند.و جایشان را با هم عوض می کنند.
تا معنایشان تغییر کند.آنوقت سطوح شروع به شکستن میکنند و من ریزش آسمان را حس میکنم.
من دیدم . دیدم که آسمان داشت می ریخت. تا شاید به ما نزدیکتر شود. و ما کارمان راحتتر.
سر آخر من آرامش را فقط از او می طلبم و تکرار میکنم .تکرار میکنم.من همه چیز را تکرار میکنم.
تمام حرف ها را...
اما دیگر دیر شده بود.
آخر آن لحظه من دیگر کفشی نداشتم.
من کفشهایم را کندم.
همین.
کاش من هم...
اول از خودم شروع میکنم که مبادا انتقاد شود و به بعضی ها بر بخورد و بگویند:
اینجا به آدمیت اشاره شده و توهین است و توبیخش کنید.
اما ای کاش من هم و ما هم مثل اسکیس یک نقاشی بودیم.
همان اول اولش. ساده و بی آلایش. درست مثل آن زمانی که نقاشی هیچ ارزشی ندارد.
جز برای خود نقاش.
کاش ما هم فقط برای نقاشمان مهم بودیم...
حالا سقف خانه ی من همه کاشی هایش فیروزه ای است.
دیگر انگار نه انگار که خانه ام سقف دارد...همه جا همیشه آسمان است و آسمان است و
آسمان...
همین.
گاهی اگر زندگی مجالت داد...
گاهی اگر نفسها مهلت داد...
گاهی اگر زمانه دلش لرزید...
گاهی اگر قلب بتو فرمان داد...
یک لحظه بایست...به آینه بنگر و به چشمانت یک لبخند هدیه کن...
هزینه اش خیلی زیاد نیست.
همین.
نمیدانم این روزها تو کم شده ای یا من نیستم...
انگار که رنگ خوابهایم پریده تر ار همیشه بود.وقتی که کابوس جدایی داشت گلویم را فشار میداد
و من کبود می شدم تا بمیرم.
سر آخر نتیجه این بود که کبودی من همه از عشق بود و عشق بود و عشق بود.
و من رفتم تا با یک داستان همیشه تکراری تنها بمانم...
.
.
.
هنوز هم نمیدانم این روزها تو کم شده ای یا من نیستم؟
همین.
گاهی یک لحظه .تنها یک لحظه.چشمهایم را میبندم...
و یک لحظه خودم را فراموش میکنم...
انگار که از ازل نبوده ام...انگار که همیشه این نفسهای من نبوده اند...
انگار که من از اول تو بوده ام ...
و آنگاه که فقط یک لحظه مژه های من بر هم نهاده میشوند .من آرزو میکنم
که ای کاش حالا.از همین حالا تا ابد دیگر نباشم...
همین.
بیرون از گوشهای من .پشت پنجره ی ذهنم.
انگار همه چیز خیس است...
انگار باران باریده..
و شب که به زندگی فکر میکردم یادم امد که صبح من گریه کرده بودم...
من در خواب گریه کرده بودم.
من همیشه دوست داشتم که در لیوان شیار دار چای بنوشم.
درست بر عکس مادرم.
و زمانی که سرم درد میکند دوست دارم فقط عطر چای را بخورم...
انوقت لیوان شیار دار چای را در دستانم محکم میگیرم .
و با چشمان بسته همه ی چای را محکم بو میکشم .
تا سرم پر شود از عطر گرم چای.
همین.
مگر فرق میان انسان و جانور جقدر است؟
وقتی که نمیفهمی یک پلک زدن کافی است تا بجای حرف زدن به تو تازیانه بزنندو خوراکت
را در طویله تحویلت دهند...
عجب حواس پرتی دارم ...سوء تفاهم پیش نیاید...بلا نصبت شما...
گر چه که بی تعارف شما هم با کمی غفلت...
و حالا من اینجا هستم.با یک جایگاه به ظاهر انسان منشانه.
همیشه با خودم می گویم.اه...
کاش فقط یکم خدا حواسش را جمع میکرد.
همین.
و خداوند آرامش را بر ما حرام کرد.
چرا پلک هایم را باز کردم؟
چرا مثل یک خون آشام تشنه به جان زندگی افتادم.و تا می شد زندگی را نوشیدم...
من غافل بودم از اینکه این طعم شیرین ابدی نیست.
من غافل بودم از اینکه این شراب آن شراب صد ساله نیست.
این زهر است که می نوشم.زهر...
به خدا گفتم این بزرگترین اشتباه تو در آفرینش بود.
به خدا گفتم انگار که مست بودی و فرمان آفرینش انسان را دادی.
به خدا گفتم مگر خواب بودی و ندیدی که چه کثافتی را می آفرینی؟
به خدا گفتم...به خدا گفتم...
حالا زمان می گذرد . خیلی وقت است که زمان میگذرد.و هرگز دست از حرکت برنداشته است...
و حالا خیلی دیر شده است برای شماتت خدا...
من فقط به خدا گفتم.در امتحان آفرینش مشروط شده ای.
همین.
حالم امروز هم مثل هر روز بد است .
گلوله ی آتشی که بجای معده در سینه ام . جا خوش کرده.
و با هر سخنی که می شنوم اسید معده ام همچون نفتی که شعله ی اتش را بر می انگیزاند؛در
وجودم گسترده میشود.
و من می سوزم .می سوزم. می سوزم...
و زمانی که با تنهایی ام تنها می شوم.می فهمم که من از درد جسم نمی سوزم...
و این تمام روح من است که هر روز در آتش می سوزد...
حالا جسم من جز تلی از خاکسترهای خسته نیست...
که همیشه همراه باد های زمان در گذر است...
همین.