دل و سنگ

سنگ سخت خارا دل کوچک دارد؛

و دل کوچک خود را زیر پا می زارد.

شاید آن رهگذری؛که عبور سایه اش از سر ماست

پای بر دل این سنگ گذارد؛تادلش شاد شود.

.

.

.

که مرا نیز ببینید!مرا نیز بفهمید.که منم هستم.

و از این بودن خود؛اندکی خشنودم.

حس گرمای کف پای تو ای دوست....

مثل حرکت؛مثل شور مثل یک تنگ بلور.

به زلالی دل خواهر من که به اندازه ی یک برگ گل نسترن است.

و دل من ؛دل سنگ پرنیان سبکی می ماند؛که به صحرا می نهد  سر.

پس به یادش باشید!!

سنگ سخت خارا ؛دل تو شادتر از قلب من است.

                                                                                                             همین!