خانه من

کاش من هم... 

اول از خودم شروع میکنم که مبادا انتقاد شود و به بعضی ها بر بخورد و بگویند: 

اینجا به آدمیت اشاره شده و توهین است و توبیخش کنید. 

اما ای کاش من هم و ما هم مثل اسکیس یک نقاشی بودیم. 

همان اول اولش. ساده و بی آلایش. درست مثل آن زمانی که نقاشی هیچ ارزشی ندارد. 

جز برای خود نقاش. 

کاش ما هم  فقط برای نقاشمان مهم بودیم...  

حالا سقف خانه ی من همه کاشی هایش فیروزه ای است. 

دیگر انگار نه انگار که خانه ام سقف دارد...همه جا همیشه آسمان است و آسمان است و 

آسمان... 

                                                                                           همین.