واژه رزالت دچار سر گیجه میشود در برابر این همه پستی و وقاحت...
و گاهی برای حرف زدن هم وقت ندارم...و گاهی گمان میکنم که همه چیز در این مکان سوری
است...
و گاهی خسته ام ...
خسته ام ...
خسته ام...
همین!
خاطره ها
زمان گذشت...
و این بتالت رنگ پریده برایم تدایی کابوس روزگار نفرت انگیزی را دارد که با هر
ورقش؛شقیقه هایم منقبض می شود .
همین!
غیر منتظره-۱
دمای وقاحت بیشتر از آنی بود که بتوانم نفس بکشم...
پره های بینی ام از شدت انزجار گشاد شده بود...
و اشک درون چشمم.از ترس اینکه مبادا آبرویم برود؛خشکیده بود.اما چشمهایم می سوخت...
خوب یادم میاید آن روز هوا شناسی اعلام رگبار پراکنده کرده بود...
همین!
از اول
و نکبت از شلوغی آغاز شد...
از زمانیکه انگشت شصت پا به پای دیگرمان هنگام راه رفتن گیر میکرد و محکم با صورت به
زندگی میخوردیم.
زمانیکه میخواستیم خلوت کنیم . اما در انبوه خودمان می لولیدیم.
زمانیکه می خواستیم بخوابیم.زنگ بیدار باش را زدند.
و حالا. سکوت .سکوت. سکوت....
برایم درست مثل یک رویاست...
خیلی راحت
گاهی بگذار دستهایت راحت نفس بکشند.
و نفسهایت هر آنچه دم است را رسوا کنند.
گاهی بگذار تا چشمهایت هر آنچه را که باور نمیکنند ببینند.
و آنگاه هر آنچه را میبینند برای همیشه حاشا کنند.
گاهی بخواه تا همیشه راه ها مسدود باقی بمانند. و تو همیشه ناظر باشی.
و آنگاه بن بست های مجازی تو به باورها بپیوندند.
گاهی بگذار تا بهار زندگی ات یک سال خاکستری بماند. و خنده های تلخ و مسمومت رنگ
ببازند...
گاهی بگذار تا حفره های قلبت خالی از لخته های احساس باشد.و تو طعم گنگ و لذت بخش
تنهایی را بچشی...
همین!
و حالا خیلی گذشته است... از آن وحله هایی که من با شور و عشق به سوی خود میشتافتم.
و حالا خیلی دور شده ام... از آن لحظه هایی که .تنهایی ام دنیا دنیا ارزش داشت.
وحالا من برگشتم... اما هیچ در دستانم ندارم تا هدیه کنم.
و حالا من هستم اما هیچ حرف تازه ای ندارم.
و حالا من حتی تنهایی ام را از دست داده ام ...و با یک عمرخالی بودن روبرو میشوم که جز
افسوس چیزی نصیبم نمیکند...
افسوس .افسوس. افسوس. چه حاصل حتی از این همه ...
همین!
برای پدر.
ستایش میکنم گرمای دستانت را .که در لحظه هایی همه سیاه؛جرقه ای کوچک اما امیدی بزرگ برایم آفرید.
ستایش میکنم کلامت را که حتی فریاد آن.آرام بر جانم نشست.
ستایش میکنم حضور جاودانه ی روحت را .که حتی در زمان دوری .نزدیکتر از قلب همیشه لرزانم در کنارم بود.
ستایش میکنم تو را .
همین!
و مثل شبهایی که با درد میخوابم.صبح را با درد آغاز کردم.و با گریستن به حال نزار و پایان نایافتنی ام.
و ای کاش ای کاش گویان؛مراسم آغازین دوزخ را طی کردم. و یکی از ای کاش هایم ؛زمانی که
چشم گشودم.این بود که ای کاش .شامگاهان که سر بر بالین همیشه خوابیده ابدیت می
نهادم.و دیگر چشم نمیگشودم.
اما چه سود که با همان درد همیشگی .چای تلخ صبحگاهم را نیمه سر کشیدم.
و امروز بیشتر از همیشه اینجا بوی گند کینه و دروغ و نفرت می اید....
اینجا لانه ی زنبورانی است که همیشه در حال چرت زدن و خواب پریان دیدن هستند و هر روز بر
چرک طینتشان می افزایند.
هر روز . هر روز .هر روز....
همین!
هوای گنگ زندگی.
در وحشت بی زوال زندگی ؛باتنی عریان وترک خورده از خشکسالی های جوانی پرسه میزنم.
کاش خورشید از هم می پاشید.و من بجای ابرهای بغض کرده می گریستم.
و اشکهایم را بر سر خودم حواله میکردم؛تا شاید رویای خنکای یک عصر پاییزی را به زور در
دل این ظهر عرق ریزان بی انتها بگنجانم.... به امید اینکه اندکی روحم ارام گیرد.
فقط چند ثانیه....
همین!
تو بگو!
خودم را فراموش میکنم . با توچه کنم؟
با تو که ثانیه شمار ساعتهای زندگی منی.
با تو که در چای عصرانه ام حل می شوی و من تو را سر می کشم.
با توکه بجای من لحظه ها را پلک میزنی.
تویی که جای خون در رگهایم شریان داری ونقش نبض مرا در وجودم بازی میکنی.
با تو که خود منی...
خودم را فراموش میکنم.
با تو که خود منی چه کنم؟
همین!
حالم بد نیست.
برای مناجات هیچ دلیلی نیاز ندارم.
مناجات چیست؟
به دلت رجوع کن.هرکس را کهبیشتر از همه لایق دیدی نجات دنده خطاب کن.پس به سراغش برو.واز اوطلب یاری کن. برایش درد دل کن؛و در آخر یا اول از اوسپاسگذاری کن و بخواه ؛هز چه دلت میخواهد را بخواه.
و همیشه صبور باش و تنها ؛و سر به زیر و سخت...
او گوش میکند. وچقدر زیباست.آن زمان که انسان یک موجود آفریده شده.احساس کند که باید.با خالق خودش حرف بزند.
و نه دیگری...
و آن لحضه و هنگامه ؛زمانیست که خالق وی در غرور و شعف از کار خود ؛به خود میبالد.
هیچ بالاتر از آن نیست که مخلوق مایه ی شعف خالق گردد.
همین!
روز به یاد ماندنی
برفها به زمین می ایند.ما به بالا ...
یادمان باشد رفتیم به جایی که نبود.از خود غافل نشویم.
یادمان باشد . انجا اب نشویم.
روز زیباییست آرزو دارم .شاد باشید همیشه.
همین!
اوج ذلت.عمق نفرت.
می نویسم . قلمم پوسیده است.
اکنون بجای کربن . با نفرت می نویسم.
همین دیروز بود که مثل من راه می رفت و می خندید.
حالا که دیروز نیست.دیروز امروز نیست.و امروز او نیست.تا مانند من راه برود و بخندد.
بیدار شو تا پایان این کابوس را برایت تعریف کنم.
چشمهای خواب آلودت را به سوی من بگشای.من همه چیز را میدانم...
میدانم که میله های قفست روز به روز تنگ تر و نزدیکتر میشود .و تو دم بر نمی آوری.
میدانم که سهمیه نفسهایت را با ثانیه های روز تخمین می زنند. .وتو نفست را حبس میکنی.
میدانم که با دیدن و نگاه کردنت به دنیا . دفتر گناهانت را پر میکنند.و تو خودت را به خواب میزنی.
میدانم که آنچه به تن داری را خود نخواسته ای اما........
بیدار شو فقط تو نمیدانی.
بیدار شو و نگاه کن که هویتت چه ننگی است بزرگ.
خوب نگاه کن که هستی ولی هیچ نیستی...
مردمکهای آز حدقه بیرون زده شان را بنگر.زمانی که بسویت خیز بر می دارند.
و تحقیر های روزانه ی شان که همیشه حواله ات میکنند.
بیدار شو این تو نیستی! تو نباید این باشی!
بیدار شو و میله های این زندان جنسیت را بشکن.
بیدار شو و سرت را بالا بگیر و به آندازه ی تمام نفسهایی که از تو ربوده اند.و عمیق تر از تمام
لحظه هایی که ترس زنده بودن داشتی نفس بکش...
بیدار شو و چشمهایت را که گرد مردگی گرفته اند .غبار روبی کن.
بیدار شو و برهنگی افکار را ببین.
بیدار شو و نگاه کن .بیدار شو و بخوان. بیدار شو بخواه. بیدار شو و بخند.
بیدار شو و فریاد بزن.
زندگی را فریاد بزن.
حقت را فریاد بزن.
حقیقت را فریاد بزن.
و جودت را فریاد بزن.
خودت را فریاد بزن.
آری بیدار شو و فریاد بزن.
زن بودنت را فریاد بزن!
همین!!
روزه
دوباره نفسهایم برای هوای پاییز شمارش می کنند.و چشمهایم غم زیبای پاییز را چشم انتظارند.
تنم خودش را برای سرمای گرم و دلنشینش آماده میکند.و من....
آماده میشوم تا جاده ی همیشه سرد پاییزی راپشت سر بگذارم.
زمان روال رکود همیشگی اش را طی میکند.و هیچ پیشامدی نیست که تغییرش دهد.
ساعتها عقب و جلو کشیده میشوند.آدمکها می خوابند و زودتر بر می خیزند تا بخورند.
میخورند و دوباره می خوابند.اما دیرتر برمیخیزند.
زبانشان نمی خورد و دهانشان خالی می ماند.(اما در ذهن همه چیز را میخورند؛حتی سهم دیگری را).و زمانیکه باید بخورند.دیگر سیر سیر هستند.و فقط لغات را درسته می بلعند تا از قافله ی گفتگو جا نمانند.
برایشان تکرار عذاب آور میشود و تنها یک ماه دوام می آورند.... جارچی شیپور آزاد باش را در کوی و میدان به صدا در می اورد ؛و آدمکها نفس راحتی میکشند.و زن جوان آهسته میگوید:بالاخره تمام شد...
چشمها عادت کرده اند که بالا را نگاه کنند.گاهی نگاهشان به پایین می افتد؛از ترس سقوط سرگیجه میگیرند.آما اگر ترس زوال را کنار بگذارید و خوب بنگرید؛آن پایین بعضی از این آدمکها تمام عمرشان را ریاضت اجباری اند.با این تفاوت که دیگر آنها دلشان به جایی خوش نیست تا خودشان را از حرف ارضاء کنند.و همیشه خدای زندگیشان سکوت است و ذهنی خالی از خوردنی ها...
یک سوال مثل تمام سوالهای دیگر که بی پاسخ ماند از خالق این نکبت گاه می پرسم؟؟
کدام روزه را دوست داری؟ گاهی... یا همه ی عمر؟؟.....
همین!
بغض شب
شب با همه ی سنگینی ستاره هایش به رستاخیز می اندیشید.
روزگار پهناورش را بر دریاها و موجها گسترانیده بود و خواب می دید.
و همانطور که نفسهای آب غمناک تر می شد.قصه ی وصال خشک و ترک خورده ی انسان را برایش با ناله ی باد زمزمه می کرد.
برکه هیچ نمی گفت. و اشک از کناره ی چشمهایش به جویبار می ریخت.
زمان می گذشت.و بهت در چهره ی دنیا زوزه ی درد می کشید.فساد تدریجی مگ ویرانگر تر از ان بود که قطره ها فکرش را می کردند.
دیگر زمانی باقی نمانده بود تا رویه ی اصلی انسان را نشان دهد.
شب نگاهی به مشرق انداخت؛طنابهای طلایی سحر نشان از آخر ماجرا می داد.
شب چهره اش را به سوی دریا کرد و گفت:انگار در بیداری خواب میدیدم.
و باد زمزمه ی صبح بخیر را در میان برگهای خسته و خواب آلود و آبهای بغض کرده ی برکه ی جنگل رهانید!
آنگاه صبح؛شروع به شمارش ثانیه ها کرد تا شبی دیگر.
همین!
دلتنگی
و من صدای باران را بلند بلند می شنیدم.
و چشمهایم را برای حس با تو زیر باران بودن بستم!
دستهای خیسمان را در هم فشردیم.و تا آنجا که نبود زیر باران قدم زدیم.
تا زمان بی زمانی.تا جاده های همیشه نمناک باران خورده.
تا سبزه زار های همیشه سبز بهاری.
زیر چشمان خیس آسمان
.
.
.
حالا چشمهایم را آرام باز میکنم.آرام تراز صدای قطره های باران.
و تو را که تا اخر سفر با من بودی فقط حس می کنم.
بودنت را در کنار باران حس می کنم.
مهربانم با من باش ؛ حتی وقتی نیستی!!
همین!
دل و سنگ
سنگ سخت خارا دل کوچک دارد؛
و دل کوچک خود را زیر پا می زارد.
شاید آن رهگذری؛که عبور سایه اش از سر ماست
پای بر دل این سنگ گذارد؛تادلش شاد شود.
.
.
.
که مرا نیز ببینید!مرا نیز بفهمید.که منم هستم.
و از این بودن خود؛اندکی خشنودم.
حس گرمای کف پای تو ای دوست....
مثل حرکت؛مثل شور مثل یک تنگ بلور.
به زلالی دل خواهر من که به اندازه ی یک برگ گل نسترن است.
و دل من ؛دل سنگ پرنیان سبکی می ماند؛که به صحرا می نهد سر.
پس به یادش باشید!!
سنگ سخت خارا ؛دل تو شادتر از قلب من است.
همین!
مناجاتهای بی فایده.
از نوشتن بی زارم. از بلند بلند خواندن می ترسم. از نفس کشیدن شرم دارم.
و بودنم را نمیتوانم بفهمم. دستهایم میلرزد؛هیچ بودی تا این اندازه بی معنا نبوده است.
این بود منم که هرگز نبوده ام ؛ این بود منم که هیج لحظه احساس نشدم. و این تهی بودن ابدی ا
ست.
و من چشمهایم را تا آخرین پلک باز نگه میدارم. ته دلم میلرزد!درست مثل آن روز صبح که آن اتفاق
عجیب افتاد.
و من خالی می شوم از هیچ.درست مثل یک حباب.بی ثبات و معلق.
درست مثل یک نت زیبا؛دلنشین و فانی.
حالا مثل همیشه سرم درد میکند؛گاهی با خودم میخندم و فکر میکنم اگر سر نداشتم همیشه
دل درد میشدم.
سر یا دل چه فرق میکند؟ وقتی هیچکدام را نمی فهمم... بگذار درد بگیرد شاید احساس کنم
هستم. هستم؟؟؟
همین!
خدا به شکل اجباری.
قاب عکس خدا رو با عکس خودم جابجا کردم. چه معنایی داره؟؟
سجده گاه شکر را وارونه بستند.آب زلال تطهیر به خون آب بیچاره گان غافل از عالم بالا می
مانست.و به تعبیری نجاست بود که موج می زد.
کینه ای که از کفر بالا تر بود؛نفرتی که پرده درانیده و به میدان افتاده بود.
ایمانهای له شدهای که مثل آب دهان به بیرون پرتاب می شد.و خدایانی که هر روز به تعدادشان
می افزایند و قربانگاه های حقارت را برایشان بنا می کنند.و پتیاره وار حلقه های سنگی
چشمهایشان را در چشمهایت گره می کنندو بلند بلنددر سکوت فریاد:این است خدا را تکرار می
کنند .
همین است!
کیفر را به تصویر می کشند.اگر نافرمانی کنی واین خدای بزرگ را نپذیری به کیفری که سیزیف
دچار شد در خواهی آمد.
و آگر با چشمهایی که به سنگ چشمهای خودشان میماند گردن بنهی نقش زئوس را به تو خ
واهند داد. تا تو نیز در این خانه ی خیمه شب بازی بازی کنی!!
پس درود می فرستیم بر خالق این بازی .
و ما نیز سلام میکنیم بر آفریننده ی این همه خالی...
همین!
نوازنده
کاش راه دیگری وجود داشت. تا دردم را درمان می کرد.
کاش در لغت نامه ی دل کلمه ای بود که تمام حرفهایم را درونش می گنجاندم و در یک لحظه با تمام وجودم فریادش می کردم.
از تداخل صبر و سکوت ضرباهنگ نفس کشیدن را به صدا در می آورم.
پس دوست دارم یک نوازنده باشم؛وسازی را کوک کنم که قلبم را بنوازد.
سازی را کوک کنم که خارج نزند.
سازی را کوک کنم که با نواختنش روح وجانم را از بند سخن برهانم.
سازی که صدای نوایش را فقط خودم بشنوم وخودم.
که وقتی با سر انگشتانم بر تارهایش می فشارم.ذکر:دنیا رهایم کن را برایم زمزمه کند.
من نوازنده ام؛
آری نوازنده ام؛
نوازنده ی ساز سکوت.
همین!
آینه
تا به حال شده جلوی آینه بایستیدو توی خودتون رو ببینید؟
راستش رو بگید چطوری بود؟ چی دیدید؟اصلا چیزی دیدید؟
.
.
.
و راه را مسدود می بینی درست در آن هنگامه که می خواهی پیش بروی.
و بالهایت را می شکنند.درست زمانی که عتشق پرواز می شوی.
رگهایت می خشکد و پوستت از درون شکاف می خورد.
مردمکهای چشمهایت بیشتر از همیشه گشاد می شوند.گویی در مدخلی از تاریکی فرو افتاده ای و در جستجوی روزنی به در و دیوار می کوبی.
می شنوی . می شنوی و باز می شنوی؛دهان باز میکنی تا پاسخ بدهی.
افسوس!افسوس!افسوس که بغض تمام گلویت را پر کرده بازرسی سخنت را می کند.
چاره ی همیشگی را پیش می گیری و سکوت می کنی!
تا ابد سکوت می کنی.......................................................
همانطور که نا آگاه از ازل لال بوده ای !
همین!
مرگ!
شب با همه ی سنگینی ستاره هایش به رستاخیز می اندیشید .
روزگار پهناورش را بر دریا ها و موجها گسترانیده بودو خواب می دید.و همانطور که نفس های آب غمناک تر می شد . قصه وصال خشک و ترک خورده ی انسان را برایش با ناله باد زمزمه میکرد.
برکه هیچ نمی گفت و اشک از کناره ی چشمهایش به جویبار می ریخت.
زمان می گذشت و بهت در چهره دنیا زوزه می کشید.
قساد تدریجی مرگ ویرانگر تر از آن بود که قطره ها قکرش را می کردند.
دیگر زمانی باقی نمانده بود تا رویه ی اصلی انسان را نشان بدهد.
شب نگاهی به مشرق انداخت؛طنابهای طلائی سحر نشان از آخر ماجرا می داد.
چهره اش را به سوی دریا کرد و گقت :انگار در بیداری خواب میدیدم.
و باد زمزمه ی صبح بخیر دنیا را میان برگهای خواب آلود و بغض کرده ی جنگل رهانید.!
همین!
شاه راه
خورشید اندک اندک میمیرد و گیاهان در شب ریشه می پوسانند.وصالها به فراق تبدیل میشوند
ویادها به خاک سپرده خواهخند شد.
یاران به سان دشمنان پدری بجان روح ازدست رفته مان می افتند و همچون خون اشامی غریب
درمیان رگهای پوسیده ی مان به دنبال قطره ای زندگی میگردند.
میان توهم و دروغ. در عمق کثافت و نا شیرینی؛تعلیق وار به دور خود می چرخیم.
سر نداریم تا گیج شویم.پا نداریم تا خسته و درمانده شویم.زبان نداریم تا بخشکدو..... خود نیز
محلولی از بی هویتی شده ایم.
مردمکهای بی رنگ و بی خیالمان میان گودالهائی از نور می چرخند.کار بجائی رسیده است که
حنجره را قفل و زنجیر کرده ایم؛که نکند با ضربه ی بعدی آه از درونمان برخیزد.
زخمهای چرکین و پرعفیون را می بینیم؛بدون اینکه احساس همدردی کنیم.
احساس؟؟ کدام احساس؟ چه واژه ی بیگانه ای کاش از اول نبود تا کنون جای خالیش را نمیدیدیم.
قلبهایمان را تسخیر کرده اند و جسمهایمان میان میله های فولادی زندگی ضربه خور نکرده ها و
نخواسته هایمان شده است.
پیشگوئی میکنم هم اکنون تاریکی را؛زمان مرگ نور و قطره های زندگی را.
ب
گردید همچون سهراب به دنبال چینی نازک تنهائی. تنها مامن گاه جسم خالی از بقاء و پوشالی
شما؟!
شاید آنجا انعکاس روح خود را در گوشه ای از ظرف تنهاییتان دیدید.شاید آنجا پس از قرنها بی
کلامی معنای هم نوع را فهمیدید؛شاید ترک گوشه ی چینی شما . شاه راهی باشد برای دیدن
سرزمین خود.
جائی که پدرانمان. جائی که آبا و اجدادمان؛روحشان را و وجودشان را در ان پنهان نهادند برای ما. بر
ای امروز ما !
جائی که.... جائی که نامش شناسنامه ی ماست!
پیروز باشید ای ایرانیان!
بهترین بخشش آن است که منتظر تشکر نباشی. بهترین عادت آن است که در سلام پیش دستی
کنی. بهترین خصلت آن است که هیچ کس را نرنجانی. بهترین خداحافظی آن است که حتما
سلامی در پی داشته باشد. بهترین قدردانی آن است که در عمل باشد نه بر زبان
نگاه
******************************
آفتاب می شود
آفتاب می شود
نگاه کن که غم درون دیده ام
چگونه قطره قطره آب می شود
چگونه سایه سیاه سرکشم
اسیر دست آفتاب می شود
نگاه کن
تمام هستیم خراب می شود
شراره ای مرا به کام می کشد
مرا به اوج می برد
مرا به دام میکشد
نگاه کن
تمام آسمان من
پر از شهاب می شود
تو آمدی ز دورها و دورها
ز سرزمین عطر ها و نورها
نشانده ای مرا کنون به زورقی
ز عاجها ز ابرها بلورها
مرا ببر امید دلنواز من
ببر به شهر شعر ها و شورها
به راه پر ستاره ه می کشانی ام
فراتر از ستاره می نشانی ام
نگاه کن
من از ستاره سوختم
لبالب از ستارگان تب شدم
چو ماهیان سرخ رنگ ساده دل
ستاره چین برکه های شب شدم
چه دور بود پیش از این زمین ما
به این کبود غرفه های آسمان
کنون به گوش من دوباره می رسد
صدای تو
صدای بال برفی فرشتگان
نگاه کن که من کجا رسیده ام
به کهکشان به بیکران به جاودان
کنون که آمدیم تا به اوجها
مرا بشوی با شراب موجها
مرا بپیچ در حریر بوسه ات
مرا بخواه در شبان دیر پا
مرا دگر رها مکن
مرا از این ستاره ها جدا مکن
نگاه کن که موم شب براه ما
چگونه قطره قطره آب میشود
صراحی سیاه دیدگان من
به لالای گرم تو
لبالب از شراب خواب می شود
به روی گاهواره های شعر من
نگاه کن
تو میدمی و آفتاب می شود
باهم
من الان هیچ حرفی ندارم .
شاید هیچوقت حرف نزده باشم.اما میخوام به همتون سلام کنم .
هیچ کدومکتون رو ندیدم .اما دلم برای همتون تنگ شده.
با هیچکس تعارف ندارم. اما همتون رو دوست دارم.
بزار این خواب لعنتی هیچوقت تموم نشه. میخوام تا آخر تو خواب بمونم.
شاد باشید و خوابهای زیبا ببینید.
همین!
سلام
سلام به متولدین پاییزی.
میگن امیدوارم که همیشه بهاری باشید و روزهاتون هم بهاری باشه.
یا به تعبیری بعضی ها بهار رو یک تولد دوباره میدونن.اما به نظر من فصل تولد دوباره همین پاییزه.
زمانیکه دنیا شروع میکنه با تو به صحبت کردن.هیچوقت مثل این فصل دنیا با تو درد و دل نمیکنه . ت
وی این روزهاست که که اون احساس میکنه باید با یک نفر از خودش بگه. باید حرفهای نگفته اش رو بریزه بیرون.
شش ماه اون گوش بوده و شنیده . حالا دنبال یگ گوش صبور میگرده؛ اگر خوب دقت کنید.گوش
دلتون رو به اون بسپرید.باد سرد و برگ زرد این فصل رو طلب کنید.میتونید حرفهاش رو هم بشنوید.
سلام من فقط به اونهائی نبود که توی این فصل پاشون رو به این دنیا میزارن.
سلام من به تمام کسائی بود که توی این فصل پاشون رو به دنیای خودشون میزارن. میرن به
جائی که کمتر کسی رفته و دیده.
وچقدر زیباست.وقتی از زبون پاییز از خودت بشنوی.
روزگار پاییزیتون خوش!
همین!
...
ثانیه های گذشته را فلاش بک کردن؛
یعنی تجدید خاطرات. دردناک است. حتی اگر اندک زمانی از آن دوران بیش نگذشته باشد.
لحظه ی گره خوردن زبان در حلقوم؛ لحظه ی احساس حجاب گفتاری.
زمان پس وپیش کردن لغات ناگفته ؛یا به تعبیری دیگر ذره ذره خرد کردن سلولهای غرور و شخصیت!
چشمها را تیز کردن و مثل ردیابی گشتن و گشتن و یافتن و دنبال کردن.
مثل توله سگی گمشده که به دنبال مادرش می گرده .گم وگیج و گنگ بودن.
در لغت نامه ی ذهن در جستجوی لغات لطیف؛برای ابراز حالات مسموم وجود بودن.
ادبیات رو به سخره گرفتن و شعر سپید و نو بلغور کردن.
شبها کابوس دیدن و تا سحر ناله کردن؛و هزار و هزاران بیماری و درد و مرض و غصه ی دیگر که ن
اشی ازیک بار؛ فقط یک بار به غفلت یا شاید به غلط لبخندی لطیف دیدن است . و به تعبیر نوزادان
دیروزی عاشق شدن.
همین!
برای خودم
هستم! اما بودم چنان که نا بودن .
همچو خورشیدی که ننماید.
گر بمیرم خود نکاهد هیچ ور بمانم هیچ نفزاید.
گفته بودم:که خدا گر نافریند نیست.
هم بدان سانی که دیده گر نبیند نیست.
خود کنون آن دیده را مانم. که نبیند هیچ
خود کنون مانم خدائی را که توانش نافریند هیچ.
چه کسی داند؟(جز توِِ این که) بی تو من چونم.
وای من!کو آن دل هشیار. کو آن جان ژرف اندیش؟
با که گویم :شرح این هجران و این خون جگر خودن؟
کی که بازت بینم؟ ای من بی تو دور از خویش!!!!!!!!
همین.
هویت
پرسیدم کیستی؟ نگفتی آخر
تنها نگریستی؟نگفتی آخر
پرسیدم روبرویم اینگونه چرا ؟
مبهوت می ایستی؟ نگفتی آخر
نزدیک بیا .بنشین .لبخند بزن
دلواپس چیستی؟ نگفتی آخر
پرسیدم از کجا می آئی اما.....
رقتی و گریستی . نگفتی آخر
فردا آیا دوباره بر میگردی؟ هی لال که نیستی نگفتی آخر.
من هستم یا تو ان که نوری با اوست. من یا تو کیستی نگفتی آخر؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
منفرد
سهراب میگه:بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهائی من بزرگ است.
اما حالا این تنهائی مال من نیست.مال منهای تنها نیست.این یک تنهائی بزرگه.تنهعائی که مال همه ی ماست.این تنهائی ماست که بزرگ شده.نه تنهائی من.
همه ی ما تنهاییم! اما گاهی اونقدر غرور تمام وجودمون رو پر میکنه و سلولهای ما رو میخوره که دیگه جائی برای پر کردن تنهایی هامون نداریم.
نقس کشیدنمون مصنوئی شده.راه رفتن های کوکی.نگاه های بی مقصد و با منظور.
تا کجا آباد این چنین زیستن را ادامه خواهیم داد؟
فکر میکنم خدا هم نمیدونه؟؟؟!!
همین!
توخواب بودم
کاشکی همیشه بچه بودیم.
کاشکی همیشه دلمون بستنی و آبنبات چوبی می خواست.
کاشکی تمام روز چسمامون پرنده و کل و اسباب بازی میدید.
کاشکی دلمون فقط برای حوض وسط خونه مادر بزرگ تنگ میشد.
کاشکی عشقامون به اندازه ی عشق به عروسک و ماشین کوکی واقعی بود.
کاشکی درونمون به اندازه ی آسمون قصه های بچگیمون وسیع و بیکران بود.
کاشکی همیشه زیاد نمیدونستیم.
کاشکی همیشه زیاد نمی فهمیدیم.
کی میدونه چه اتفاقی افتاده؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟.
همین!
غسل تعمید
دستهای کوته از بخشندگی.
چشمهای کور از بالندگی
و زبانی عاری از فریاد عشق
اسم این را میگذارند زندگی!!!!
قلبهای بی تپش بی نور و رنگ.
روزهای بی فروغ و پر ز ننگ
آدمی را میفروشند بی دریغ
فصل فصل آهن است و چوب و سنگ.!!!
راهی از بی راهه ها پیدا کنید
غم ز دیده قصه را رسوا کنید
پر بگیرید از میان غمکده
غسل تعمید دوباره پا کنید.!!!!
تا بکی خواهان این چوب بلند؟
تا بکی دیدار با دیو و پلنگ؟
دستهاتان را گره در هم کنید.
شاید اکنون باشد آن روز قشنگ.
شاید اکنون باشد آن روز قشنگ!!!!!!
رها!
(درگردش شب و روز و در صراحت آسمان اندیشه ای پیداست
|
|
زمان زوال
رسید زمان پیش بینی شده. رسید کمال زوال آدمی. رسید ثانیه های بیرنگ زندگی کردن!!
نه اشتباه است زنده ماندن. نمیبینیم این قدمها! این نگاه ها. این حرف های بی حرمت. همه ناشی از شب گذشته است. خوش بودیم و سر گرم نمیفهمیدیم.حات که به عمق این تباهی رسیدیم. و دیوار بلند و صعب العبور یآس را لمس میکنیم.با خود می اندیشیم:
هیهات از این روزگار! هیهات!
شده ایم درست همانند عروسکهای کوکی.صبح کوک میشویم بدون اینکه از ما بپرسند امروز چند ساعت میخواهید زندگی کنید؟
بدون اینکه از ما بخواهند چقدر میخواهیم نفس بکشیم؟
همه چیز دست خودمان است اما صد افسوس که با کمال میل دستهایمان را در اختیار قصاب محله قرار دادیم!
سرمان را به زیر افکندیم. و با رعب از کنار هم میگذریم . مبادا که چشممان در چشم دیگری گره بخورد. مبادا که بوی نفس دیگری را استشمام کنیم! مبا دا حرفی بزنیم که به کسی بر بخورد.
زندگی را در مرگستان طی میکنیم. بسان روح هائی بی هویت و سر گردان . جدا از خانه میمانیم
برزخ وار میزییم!
تا کی تا کجا میخواهیم به این اهانت ها تن دهیم؟
تا کدام مقصد بی پایان می خواهیم لی لی کنان. بازی کنیم.کی میخواهیم خودمان را باز شناسیم؟
ماهییت و ذات دزدیده شده یمان را از چه کسی باید طلب کنیم؟!
بدرود.
این حق من است !زیستن.
این حق من است نفس کشیدن.
این حق من است آزاد و رها بودن. حق من است قدم زدن در زندگی. حق من است شاد قدم زدن در زندگی. حق من است آسایش و آرامش خیال. حق من است آرایش هوس و خواب و خیال.
حق من است آینده ی محال. حق من است نداشتن زوال . حق من است اوهام سبز شیرین.لبخند خوب و دیرین.
حق من است عشق ورزیدن! حق من است عشق را خریدن. حق من است عاشق شدن.
حق من است بودن حق من است بودن و زیستن. حق من است خواستن!
حق شماست خواستن. حق من است حق من . حق شماست حق شما!
حقم را پس بدهید مال من است.
شما چی؟ حقتان را نمیخواهید؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
وهم سبز
نگاه کن!
آسمان بیرنگ دروغگو را .زمین خاکستری مغرور را. پرنده های بی پر و مدلهای انسان نما را.
ستاره ها را در هنگام تاریکی با دقت بشمار.چرا که تا گذر بعدی و شبی دیگر هیچکدامشان را نخواهی دید.
گلها را که میان خارزار دوستی میشکفند به خاطر بسپار. چرا که دیگر فردائی ندارند تا ببینیشان.
و پرنده ها را که با چشمان موزیشان با محبت به تو نگاه میکنند و بلند بلند میخندند.را ببین.
همه اش وهم است. همه اش دروغ است.یک خواب است.
بیدار شو تا ببینی خبری از این زیبا ئیها ی مجازی نیست.
تصویری مه آلوده و گنگ از زندگی است.
نگاه کن که همه جارا تصویری خیالی و بیرنگ و پوچ از محبت های دروغین. مهرهای مجازی وعشق های بی نقطه پر کرده است.
نگاه کن که زندگی همین است. و تو ناچار به اینکه ببینی.
همین!
یک در د دل
گاهی اوقات نفرت تمام وجودم رو پر میکنه.
نفرت مثل یک صاعقه از مردمک چشمهایم تادرون قلب دختر بچهگانه ام فرو میره.و اونجا آشیانه و سوراخش و کنامش رو بنا میکنه.
کم کم درست مثل ریشه ی نیلوفر وحشی با سرعت شروع به رشد میکنه.هر چه بیشتر میبینم سریعتر پیش میره. هر چه بیشتر میشنوم عمیق تر لونه میکنه.
لعنتی . اونقدر با قدرت عمل میکنه که سپاه سفید مولکولی بدنم هم کاری نمیتونه بکنه. و میرسه روزی که درد . درد نفرت وجودم رو تسخیر میکنه.
طوری که سر از بیرون وجودم در میاره.اگر ولش کنم تمام وجود خود ساخته ام رو نابود میکنه. جوری که اگر یک روز به طور اتفاقی از جلوی آینه بگذری . چیزی بجز یک هاله. یک غبار کمرنگ. و یک سایه تو خالی رو که داره تو خودش حل میشه رو نمیبینی.
آینه رو ولش کن.به دلت گوش کن.
برگرد برگرد و به اسمون نگاه کن. با همون چشمهای خسته از دنیا تو میتونی خدا رو ببینی.
آزادی
در یک جمله نفس در قفس کشیدنو بس بیهوده جستن.
هوای مسموم رابالا کشیدن حال آنکه دیگر چیزی برای پس دادن نداری.
به پایانش می اندیشی؟به خلاصی. به رهائی از این کپه خاک .
دی اکسید را دم میکنی و دیگر هیچ... باز دم را بی خیال میشوی.
چشمهایت را که بگشائی دیگر آزادی. همین!
سوال:آهای این چه آزادی است. آزادی که به زندگی پایان دهد آزادی نیست.
پاسخ:میدانم. ولی زندگی که به آزادی پایان دهد نیز زندگی نیست.
نتیجه:داوری به عهده عقل سلیم خودتان است.
بدرود
وفا
در خواب ناز بودم شبی ... دیدم کسی در می زند ... در را گشودم روی او ... دیدم غم است در می زند ... ای دوستان بی وفا ... از غم بیاموزید وفا ... غم با آن همه بیگانگی ... هر شب به من سر میزند
(نگاه)
yek dard del
عشق فراموش کردن نیست بلکه بخشیدن است . عشق گوش دادن نیست بلکه درک کردن است . عشق دیدن نیست بلکه احساس کردن است .
عشق کنار کشیدن و جا زدن نیست بلکه صبر داشتن و ادامه دادن است
(نگاه)
آن تایم
زمان! به من آموخت که دست دادن معنی رفاقت نیست
.... بوسیدن قول ماندن نیست..... و
عشق ورزیدن ضمانت تنها نشدن نیست ..... هیچ وقت دل به
کسی نبند چون این دنیا این قدر کوچیکه که توش دو تا دل
کنار هم جا نمیشه ... اگر هم دل بستی هیچ وقت ازش جدا
نشو چون این دنیا این قدر بزرگه که دیگه پیداش نمی کنی
مردم بیرنگ
چامه و چکامه نیستند تا به رشته سخن درآورم،
نعره نیستند تا ز نای جان برآورم،
درد های من نگفتنی است، دردهای من نهفتنی است.
دردهای من گرچه مثل دردهای مردم زمانه نیست، درد مردم زمانه است.
مردمی که چین پوستینشان، مردمی که رنگ روی آستینشان،
مردمی که نامهایشان، جلد کهنه شناسنامه هایشان درد می کند.
من ولی تمام استخوان بودنم، لحظه های سرد و ساکت سرودنم درد می کند.
کتف بی پناهی دلم شکسته است، بازوان حس شاعرانه ام زخم خورده است.
دردهای پوستی کجا؟
درد دوستی کجا؟
اولین قلم حرف خوب درد را در دلم نوشته است،
دست سرنوشت خون درد را با گلم سرشته است...
دفتر مرا دست درد میزند ورق، شعر تازه مرا درد گفته است، درد هم شنفته است،
پس در این میانه من از چه حرف میزنم.
درد حرف نیست، درد نام دیگر من است،
راز زن بودن
یک پسر کوچک از مادرش پرسید:چرا گریه میکنی؟
مادرش به او گفت زیرا من یک زن هستم.
پسر بچه گفت:من نمیفهمم.
مادرش او را در آغوش گرفت و گفت:تو هیچگاه نخواهی فهمید.
بعدها پسر از پدرش پرسید:چرا مادر بی دلیل گریه میکند؟
پدرش تنها توانست بگوید:تمام زنها برای هیچ چیز گریه میکنند.
رفته رفته پسر کوچک یک مرد بزرگ شد ولی هنوز نمیدانست که چرا زنها بی دلیل گریه میکنند. بالاخره سوالش را برای خدا مطرح کرد.
او از خدا پرسید:خدایا! چرا زنها به آسانی گریه میکنند؟
خدا گفت: زمانی که زن را خلق کردم میخواستم که او موجود بخصوصی باشد. بنا بر این شانه های او را آنقدر قوی آفریدم تا بار همه ی دنیا را به دوش بکشد و همچنین شانه هایش آنقدر نرم باشد که به بقیه آرامش بدهد . من به او یک نیروی قوی دادم تا توانائی تحمل تولد بچه هایش را داشته باشد و وقتی آنها بزرگ شدند توانائی تحمل بی اعتنائی آنها را .
به او توانائی دادم که در جائی که همه از جلو رفتن نا امید شده اند او تسلیم نشود و همچنان پیش رود.
به او توانائی نگه داری از خانواده اش را دادم، حتی زمانیکه مریض یا پیر شده است ، بدون آنکه شکایتی بکند. به او عشقی دادم که در هر شرایطی بچه هایش را عاشقانه دوست داشته باشد، حتی اگر آنها به او آسیبی برسانند.
به او توانائی دادم که همسرش را دوست داشته باشد و از تقصیرات او بگذردو همیشه تلاش کند تا جائی در قلبش داشته باشد.
به او این شعور را دادم که درک کند یک شوهر خوب هرگز به همسرش آسیب نمیرساند.
به او این توانائی را دادم که تمامی این مشکلات را حل کرده و با وفاداری کامل در کنار خانواده اش بماند.
و در آخر به او اشکهائی دادم که بریزد. در واقع این اشکها فقط مال اوست و تنها برای استفاده اوست ، در هر زمانی که به آنها نیاز داشته باشد.
خدا گفت: می بینی پسرمْ! زیبائی یک زن در ظاهر او نیست بلکه زیبائی یک زن در چشمان او نهفته است زیرا چشمان او دریچه روح اوست و قلبش، جائی است که عشق به دیگران در آن قرار دارد.
